Keukenvloer
Vier jaar lang sliep meneer op een matje op de keukenvloer.
Een prachtig wijkje midden in het centrum van een stad. Destijds gebouwd voor personeel van de Nederlandse Spoorwegen. Knus, authentiek en in de luwte gelegen. Samen met de corporatie en de aannemer zijn we bezig om die wijk energetisch te gaan verduurzamen en onderhoud uit te voeren.
Daar ontmoeten we één bewoner met een bijzonder verhaal. Zonder persoonlijk te mogen worden zal ik een paar hoofdlijnen delen. Een schat van een man met een schat aan bagage. Vier jaar lang is meneer niet in zijn woning geweest. Vanuit de achtertuin kwam meneer alleen in zijn aangebouwde keukentje met douche en toilet. Vier jaar lang op een matje op de keukenvloer geslapen. Zijn wereldje was heel klein geworden; echt heel klein. Slechts een paar vierkante meter. Dat was alles.
Meneer stond open om met mij een gesprek te voeren. Samen met zijn hulpverlener. Eerst buiten op straat, later in zijn achtertuin. Op afstand en met een mondkapje. Rustig aan en met wederzijds respect. Wat heeft meneer veel moeten overwinnen om stapjes te maken. Het doel was heel duidelijk: meedoen met de werkzaamheden. Maar hoe kan je dat doen als meneer al vier jaar niet in zijn woning is geweest? Door tijd te geven kon meneer schakelen. Uiteindelijk mochten we zijn woning inspecteren.
We zijn inmiddels een tijdje verder. Het draagvlak is gehaald in de wijk en de aannemer is aan het voorbereiden. Meneer is voor het eerst weer in zijn woning geweest en samen met zijn begeleider aan het opruimen. Meter voor meter en zakje voor zakje. En hij slaapt weer boven! En hij wil meedoen. Maar de winst is nog veel groter. Voor hem zelf, voor de bouw en zeker ook voor de corporatie. Zijn uitspraak heeft me wel geraakt: “Ik merk dat er positieve mensen om me heen staan. Hun oprechte belangstelling geeft me vertrouwen. Ik ga m’n uiterste best doen om mee te doen met de renovatie”.
Laatst kwam ik onverwachts tegen in de wijk en we raakten in gesprek. Hij had een mooie roos bij zich. Voor op het graf van zijn overleden moeder. Maar hij lachte en was blij. Heel anders dan ons eerste gesprek. Zomaar in een paar maanden tijd is zijn wereld weer wat groter geworden. Heel wat vierkante metertjes erbij. Een enorme prestatie.